Hé jij daar!

Ik schreef op de website van de Asics Frontrunners een blogje over een vloek die mij vele jaren parten speelde: de vloek van de lelijke loopschoen. Omdat ik het gevoel heb dat er ook hier mensen zijn die deze vloek al hebben beleefd, deel ik mijn verhaal graag een extra keertje.

Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar op vlak van loopschoenen heb ik al ferme pech gehad in mijn leven. En dan bedoel ik niet qua blessures en zo (dat zou natuurlijk veel erger zijn), maar vooral qua … hmm… Laten we het de ‘esthetische kwaliteiten’ noemen.

Waaraan ik mijn schoenenpech te danken had? Geen idee. Maar om de één of andere bizarre reden heb ik jarenlang onder de afschuwelijke vloek van de lelijke loopschoen geleefd.

Je kent het ongetwijfeld wel: dat euforische moment waarop je loopschoenen versleten zijn en je met een ferm bonzend hartje richting de winkel loopt voor een nieuw paar. Welke zullen het worden? (Meestal het model dat je had, duh.). Zullen ze passen? (Meestal in dezelfde maat als je al had, what else?). En vooral: hoe zullen ze eruit zien?

Laat het nu precies bij dat laatste puntje zijn waar het élke keer opnieuw misliep bij mij. Sta je daar in de magische omgeving van een loopwinkel omgeven door de mooiste loopschoenen ter wereld, haalt die verkoper plots het meest afzichtelijke exemplaar boven dat je ooit gezien hebt. Je hebt werkelijk geen enkele outfit die min of meer matcht met deze lelijkaards. Laat staan dat je een outfit WIL die min of meer matcht met deze schoenen.

Als extra plusje had ik bovendien het hemelse geluk om af te rekenen naast mijn zus die zo fier als een gieter stond te glunderen met de loopschoenen van haar dromen, terwijl ik alle moeite van de wereld moest doen om mijn dankbaarheid over mijn nieuwe, lelijke schoenen te tonen aan de mams en paps die diep in hun geldbeugel hadden getast.

Maar zoals het met alles gaat in het leven: geluk en ongeluk houden elkaar in evenwicht. ALTIJD. En zo ben ik na jarenlange schoenenellende eindelijk op het punt gekomen waarop mijn vloek ruimschoots wordt gecompenseerd.

Zo huppel ik tegenwoordig rond op de schoonste loopschoen aller tijden. Het is te zeggen, huppelen … zolang het droog en proper weer is en het mínstens 5 dagen niet geregend heeft. Want serieus, hoe schoon zijn de allernieuwste GT-2000’s?

Als Frontrunner kreeg ik ze een paar maanden geleden al opgestuurd en ik kon werkelijk mijn ogen uitwenen van geluk toen ik de doos opende en deze prachtbaby’s tevoorschijn zag komen. Ik wist uiteraard dat de nieuwe versie van mijn lievelingsschoenen in dit prachtige kleur bestond, maar met mijn helse vloekenverleden had ik uiteraard een immense schrik dat ik ze zou krijgen in het enige kleur dat ik niet wou.

EIND GOED AL GOED DUS.

Bovendien is de GT-2000 al jaren mijn favoriete schoen, wat maakt dat ik hem ook écht kan gebruiken – los van het feit dus dat ik hem zo min mogelijk vuil probeer te maken.

Moraal van het verhaal: blijf lopen. Geef nooit op. Durf dromen. Op een dag vind je de schoen van je leven!

Met mijn eindeloze dankbaarheid uiteraard voor Asics die deze droom voor mij in vervulling laat gaan.

Hier tekent een euforisch loperke.

Nog iemand die zich herkent in deze vloek? Laat het zeker weten in de reacties.

Veel XOXO’tjes en dikke zweetknuffels,

Inge XX