Hé jij daar!

Oh yessss, het loopt weer lekker hier! Sinds ik ben herbegonnen na mijn ijzergesukkel, is de goesting hélemaal terug! Echt, ge hebt geen idee hoe hard ik geniet, ZO ZOTHARD. En vooral: hoe dankbaar ik mezelf ben dat ik die pauze niet langer heb gerekt, want wat ik nu voel mannekes, echt waar… heerlijkheid tot de duizendste!

En ik doe niet eens zotte dingen. Ik loop gewoon terug. De eerste weken enkel loslopen, waarbij ik nooit verder ging dan 5-6 kilometer. Maar die maximumafstand heb ik intussen kunnen opdrijven en jawel, ik lap er zelfs al eens een intervalletje tussen. CRAZY SHIZZLE, I KNOW!

Geen krulhaar op mijn kopke dat er een maand geleden aan dacht dat ik nu al 12 kilometer zou kunnen bollen, maar yes babies: dit weekend was het van dat! En de tetterkous in mezelf had het niet eens door, zo lekker liepen ze! (Met héél veel dank aan mijn zus en loopmaatje Jana! ❤ In gezelschap lopen is minstens zo belangrijk als je loopjes afronden op Strava, wat zeg ik: nog tienduizend keer belangrijker, ik zwéér het! :D)

Dus ja. Ik ben gelukkig (zei ik dat al?) Echt DOLGELUKKIG! En eigenlijk heb ik er niks voor moeten doen, buiten dat waarvan ik weet dat mijn lijf het nodig heeft: lopen.

• 

• 

En jaaa, we weten allemaal hoe dat gaat … nieuwe goesting, nieuwe doelen!

Maar no worries: ik mag niet te zot doen, I KNOW. Stap voor stap en zo. Maar tegelijk ben ik ook wel het soort loperke dat op tijd een doel nodig heeft om te weten waarom ik het doe. En om niet in slabakmodus over te gaan, want zo ben ik ook wel. En da’s oké, zolang ge het maar weet van uzelf. 😉

Maar die doelen zijn dus gesteld!

Zo zaten we vorig weekend gezellig op een terrasje na de marathon van Eindhoven, waar Stan uiteindelijk niet heeft kunnen lopen door zijn heupblessure. Sowieso dat deze domper dik, vet balen was voor hem, zeker omdat hij 6 weken geleden nog in zoooo’n supervorm was en dan ineens … niks.

En nu ik er toch over bezig ben, wil ik wel effe benadrukken dat we zeker niet losjes over deze teleurstelling heen gewalst zijn, integendeel. Niet kunnen meelopen na zo’n intense trainingsperiode was hartverscheurend voor hem en bijgevolg ook voor mij, want ik wéét hoe graag hij loopt en hoe hard hij geniet van zijn marathons. Komt daar nog eens bij dat je zo’n marathon niet in 1-2-3 opbouwt, waardoor die ene (en enige) wedstrijd van het najaar missen, nog harder balen was.

Maar goed, uiteindelijk moet je een klik maken en doorgaan, want van blijven treuren wordt niemand beter. En dus zaten Stan en ik gezellig te kletsen op dat terrasje in Eindhoven samen met mijn zus, schoonbroer en onze vrienden Ilke en Glenn. En wat bleek? Dat iedereen op een soort van kantelpunt zat met het lopen.

• 

• 

• 

En voor we het goed en wel beseften hadden we ons allemaal ingeschreven voor de Groet uit Schoorl-run 2020.

En zo zal ik dus samen met mijn zus in februari de eerste halve marathon uit mijn leven lopen.

En het wordt nog een tikkeltje gekker. Mijn halve marathon in de prachtige Schoorlse duinen zal niet mijn hoofddoel worden van 2020, maar mijn eerste tussenstap richting mijn allereerste marathon.

HET IS BESLIST.

IK GA EEN MARATHON LOPEN!!

Maar niet zonder rustig op te bouwen. Ik heb voorlopig mijn focus gelegd op die van Valencia (in december), wat mij dus nog een jaar de tijd geeft om de kilometers rustig en verantwoord op te bouwen.

Uiteraard komt dat marathondoel niet zomaar uit de lucht vallen. Het zweefde al een jaartje in mijn hoofd, maar eerder als een soort van lange termijnplan. Ik wist dat het zou gebeuren, maar niet wanneer. En ik voelde het nog niet zodanig kriebelen dat het nu al moest gebeuren.

Tot nu dus. De klik is gemaakt. Ik dróóm ervan om mijn lijf richting die magische afstand te loodsen. De lange duurlopen, de zware trainingen … ik heb er niet normaal veel zin in, hoe crazy gestoord dat ook klinkt! En aangezien ik al mijn hele leven vertrouw op mijn buikgevoel, zie ik niet in waarom ik het nu niet zou doen. 😀

Misschien komt het wel doordat alles momenteel zo lekker loopt. Ik heb een zalige man, ik heb een geweldige familie, een (t)huis in volle opbouw, ik weet wie mijn echte vrienden zijn, ik hou van mijn job… De cirkel is rond, zeg maar. En dat geeft mij massa’s energie om vanaf nu achtjes te hollen in mijn cirkel.

En wees maar zeker dat het stevig zal worden. Ik ga afstanden lopen die ik in mijn leven nog niet heb gelopen. En exact dit maakte mij altijd zo bang. Want ga ik dat wel kunnen?

Maar weet ge? Ik voel dat ik het kan.

Tijd om met de bewijzen te komen!

Nog iemand met gekke doelen? Laat het zeker weten in de reacties.

Dikke zweetknuffels en veel xoxo’tjes,

INGE XX