Jawel, jawel, ’t is zover mannekes. Na maanden aftellen sta ik morgen samen met 40.000 andere zottekes aan de start van de Antwerp 10 Miles.

En echt, ik ben er zó onwaarschijnlijk klaar voor. Al moet ik toegeven dat mijn doel nu al geslaagd is. EN JA, DAT KAN. 😀

Maanden geleden, toen de barre, zure, donkere winter nog moest losbarsten, maakte ik een schoon dealtje met mezelf: ik moest en zou op zondag 28 april in Antwerpen voor de eerste keer ooit meelopen met de 10 miles, een afstand die mijn tot 8 kilometer beperkte beentjes nooit eerder hadden gelopen. Én ik zou het doen tegen 12 km/h, kwestie van mezelf nog wat meer druk op te leggen 😉 Al wou ik vooral mezelf aan een uitdagingske onderwerpen zodat ik in tegenstelling tot andere jaren wél zou doorzetten in de winter (wanneer de omstandigheden om te lopen helaas niet altijd ideaal zijn.)

En OMG, da’s gewoon gelukt! En ’t schoonste van al: ik heb er harder van genoten dan ik ooit had durven dromen, zélfs van de sneeuw, donkerte en hagelbuien (die mijn ogen in brand staken, al kwam dat vooral door een zalfke dat ik er net had opgesmeerd, en nee, da’s niet slim, dat weet ik ook nu, want zalfkes lopen uit bij regen en hagel en wenkbrauwen kunnen niet alles tegenhouden).

ANYWAY. ’t Lopen heeft mij de voorbije maanden zoveel mooie dingen gebracht (ja, Stan De Vleminck, ik bedoel ook jou) en daar ben ik onwaarschijnlijk dankbaar voor. En misschien is het nog net te vroeg om het record van mijn zus (1u19) te breken morgen in Antwerpen. Maar eerlijk gezegd, het maakt mij niet zoveel meer uit. Genieten ga ik sowieso, dat zwéér ik! 😀

Zoals ik ook tijdens elke training (hoe irritant traag ik ook moet lopen soms :D) geniet van de zaligste heerlijkheid dat ik kan en mag lopen en weet en voel dat mijn lijveke in staat is om mij beetje per beetje te laten dromen van nieuwe doelen. Sneller, harder, verder … maar stapke per stapke zodat ik vooral kan blijven doen wat ik het liefste doe.

Wie nu serieus begint te vrezen dat ik zwaar aan ’t terugkrabbelen ben: gene paniek hé, ik zal sowieso starten tegen 5 minuten per kilometer. Want ik geloof, weet en voel dat ik getraind heb naar mijn mogelijkheden om dat doel te halen. Mijn hart zal zeker boenken als ik morgen in het startvak sta te wachten, maar ik zal mij geen mentale blaasjes moeten wijsmaken bij het moed inspreken: mijn benen zijn er klaar voor. Links, rechts, links, rechts (altijd met links vertrekken, dat heb ik geleerd van Stan De Vleminck), focus on en gewoon gáán.

Maar het mooiste inzicht overviel mij eerder deze week. De tragere trainingen en relatieve rustweek maakten mij lichtjes onrustig in mijn loperskopke (HOE GA IK ZONDAG OOIT ZO RAP KUNNEN LOPEN??!!!) Waarop Stan mij eerst en vooral herinnerde aan een halfjaar terug toen ik amper 10 kilometer kon lopen zonder compleet uitgeput thuis te komen. Om een beetje later over te gaan tot de essentie: “Beseft gij dat gij u niet eens zorgen maakt over het feit dat ge 10 mijl gaat kunnen lopen?”

Ik was 3 seconden stil.

(Da’s 2,85 seconden langer dan ik meestal kan zwijgen. )

En ik zei: “Damn. G’hebt gelijk.” (Dat zeg ik wel vaker want soms lijkt hij mij beter te kennen dan ikzelf.)

Hoe onwaarschijnlijk zalig en geruststellend is het dat ik mij niet eens druk maak over de afstand? Ik heb nog nooit in mijn leven 10 mijl aan één stuk gelopen en toch vertrouw ik er voor de volle 100 procent op dat mijn lichaam dit gaat kunnen.

WOMAN PLEASE, GENIET ER GEWOON VAN. ❤

Maak er een topeditie van @antwerp10miles. Ik ben er klaar voor!

WIE ZIE IK AAN DE START??