Hé jij daar!

(Wie meteen naar de kern wil en een verklaring zoekt voor mijn giga clickbait titel, sla de volgende vijf paragraafjes over aub #sorrynotsorry 🙂 )

Een zalige kerst hé, seg! Hopelijk heb je genoten van de overdosis eten, de cadeautjes (die je hopelijk kan gebruiken) en de extra tijd met familie en vrienden. ❤

Met een beetje geluk heb je tussen alle feestelijkheden door nog wat kilometertjes kunnen lopen ook. (Indien yesss, vijf dikke pluimen voor jezelf en een gevuld emmertje trotsheid van mij er bovenop!)

En zo niet, gewoon maken dat je herbegint, want hoe langer je wacht, hoe groter de pijn zal worden (ik spreek uit ervaring, geloof mij). YES YOU CAN, loopschoenen aan en gáán! WHOOP WHOOP.

Nu ik hier toch effe fier aan ’t wezen ben, wil ik gelijk even zeggen dat ik stiekem giga trots ben op mezelf (ja, ja, eigen stoef stinkt, maar TOCH). Het moet zowat de eerste kerst zijn dat ik zoveel heb gelopen. En het beste van al: het kostte mij niet eens moeite! Het deed deugd en ik had er zin in en het voelde STEENGOED. En daar word ik oprecht gelukkig van.

Qua trainingen zit ik sinds mijn ziektekiemenepidemie (sorry, ik overdrijf graag) nog altijd op loslopen. Maar het gaat elk loopje vlotter en vlotter, dus deze week hoop ik er weer wat intervalletjes bij te knallen, kwestie van 2018 in schoonheid te eindigen en zo.

Maar dus. De KERN waarover ik het wou hebben.

ONS KERSTKAARTJE!

Neem gerust je tijd om het te bewonderen…

Ik weet het… van lopers zou je meer verwachten dan een kerstkaartje in tweepersoonspull, want waar zijn die loopschoenen? En waar is die sportiviteit gebleven?

Dikke schaam aan onszelf!

Ow.

Kalm, kalm met al die beschuldigingen. Want ons kaartje is verdoken toch supersportief.

ECHT WAAR.

We waren namelijk net gaan trainen. Het is te zeggen: Stan was tegen 15 kilometer per uur gaan knallen terwijl ik hem met mijn fiets probeerde bij te houden. Maar aangezien de dagen net korter (en sneller donker) werden en we véél te excited waren om deze foto zo snel mogelijk te maken, moesten we de laatste kilometer van zijn training onderbreken om onze beste poseer moves boven te halen. AH JA!

Met andere woorden: Stan zat te zweten tegen 1.000 liter per seconde en mijn propere ik moest elke keer mee in de pull springen wilden we de timer op tijd af zijn. Uiteraard hebben we dit enkele keren moeten herhalen waarbij de rare blikken van voorbijgangers in ’t rond vlogen. Echt su-per TOF! (stiekem vond ik het hilarisch en Stan ook, want wij lachen graag met debiele dingen, zeker als we ze zelf veroorzaken).

Maar kijk, het resultaat mag er zijn. En aangezien Stan zo’n top photoshopper is, bleef van zijn afschuwelijke fluogroene truitje niks meer over.

Hebben we goed gedaan. (y)

Hoe is jouw eindejaar voorlopig verlopen? Met of zonder lopen? Weet je wat? Laat het zeker weten in de reacties.

Veel xoxo’tjes en een dikke zweetknuffel,

Inge.

PS: hieronder het bewijs dat Stan eerst heeft gelopen en vervolgens stond te wortelschieten terwijl ik de timer probeerde juist te krijgen (sorry liefje!).

• 

• 

•