Het heeft eventjes geduurd, maar ’t is gelukt: de ziektekiemen zijn verjaagd, hoera! (Al durf ik het nog altijd niet luidop uit te spreken uit schrik dat ze voor de vijfduizendmiljardste keer terugkomen) Maar dus, ik mag weer beginnen met het echte werk, jihaaa! Het is te zeggen, ik heb er mijn eerste post-ziektekiemenloopje al opzitten (uiteráárd kon ik niet nóg langer wachten).

Hoe dat liep?

Wel … beter dan verwacht (maar zeker niet verder).

Ik dacht dat mijn benen zo oud zouden voelen als mijn keel en lijf de voorbije weken, met een ademhaling die harder piept dan tien camions die tegelijk in achteruit gaan. Viel dat effe mee! En dus kan ik vol vertrouwen aan de grote herrijzenis beginnen!

Hoe ik dat ga doen?

Eigenlijk is er maar één regel die te allen tijde gehoorzaamd moet worden: EASY, WOMAN.

En laat dat nu EXACT de regel zijn die ik bij het eerste loopje al verbroken heb.

#oeps

Maar hé, geen gejudge, want echt … ik was zó blij dat ik weer kon lopen dat trager niet lukte (no worries, sneller ook niet, en ’t was echt niet zóóó snel, het voelde gewoon snel omdat het een miljard keer sneller was dan mijn kluizentochtjes van de zetel naar toilet EN TERUG). Voor de taalfreakjes hier, ik gebruik bewust heel vaak ‘snel‘ omdat ik geloof dat dit mijn onderbewustzijn stimuleert en de heropbouw bevordert (dat klinkt niet gestoord of zo hé?)

Én ik heb het maar bij 6 kilometer gehouden (alsof verder was gelukt – LOL). En vanaf mijn volgende loopjes ga ik weer lekker terug naar de kern: trage kilometers met hier en daar wat intervalletjes. YES I CAN, YES I WILL! YES I GOOOOO!

En please, please, please, laat mij snel weer op het level komen van voor de ziektekiempjes zodat ik weer volop kan focussen op mijn 12 km/h-doel!

Voila, dat was het voor nu. Ge hoort binnenkort ongetwijfeld meer over mijn loopherrijzenis.

Bon, dan verlang ik diep van binnen nog één ding van jou … mij effe de kans geven om alle negatieve ziektekiemgedachten los te laten.

Bij deze. 

7 dingen die ik echt haatte toen ik in mijn zetel lag zielig te wezen:

1. Posts van lopers op Strava met grafiekjes om van te duizelen.
2. Mails van Strava om te zeggen dat ik meldingen van lopers aan ’t missen was.
3. Insta stories van gelukkige lopers (lees: 50 procent van de mensen die ik momenteel volg op Instagram).
4. Een platte loophorloge die piept van ongebruikt te worden.
5. Een lief dat ’s morgens om 5u15 zijn wekker zet om te gaan lopen…
6. … en zijn loopschoenen in de weg zet op het pad tussen mijn zetel en wc.
7. Een segment verliezen op Strava – SERIEUS, HEB GENADE TRUT! (zo dacht ik toen ik ziek was, nu heb ik er vrede mee … ik pak het toch terug!)

En dan nu kopke omhoog, borst vooruit en let the joy begin!

Heel veel xoxo’tjes en dikke zweetknuffes (zonder koorts en snot),

Inge

Hoe staat het met jouw winterloopjes? Nog altijd op schema of ben je door omstandigheden ook al wat creatiever moeten zijn met je loopjes?